?Pisanie wierszy jest dla mnie tożsame z nigdy nie kończącą się próbą uchwycenia doświadczenia duchowego. Posiłkując się pojęciem zapożyczonym od karla Jaspersa ? interesują mnie ?sytuacje graniczne? (więc wyjątkowe, dramatyczne, ostateczne), które napotykamy na drodze życia. Poezjowanie staje się wtedy czymś w rodzaju przezywania odmiennego stanu świadomości, ostatecznego otwarcia, iluminacji. Takie pisanie ryzykownie sięga poza język. W drodze do Delft to piętnaście portretów sytuacji, w których literatura splata się nierozerwalnie z egzystencją?. Jarosław Klejnocki

Jarosław Klejnocki, urodzony 1963 roku w Warszawie, poeta, prozaik, krytyk literacki; opublikował tomiki wierszy m.in.: Oswajanie (1993), Miasto otwarte (1995), Okruchy (1997), powieści m.in.: Jak nie zostałem menelem (próba autobiografii antyintelektualnej) (2002), Opcje na śmierć (2012), zbiory esejów: Zagłada ogrodu (1996), Piołun i inne eseje chodnikowe (1999). Zredagował antologie poetyckie m.in.: Po Wojaczku. Brulion i niezależni (1992), Macie swoich poetów (wspólnie z Pawłem Dunin-Wąsowiczem oraz Krzysztofem Vargą, 1996, 1997).