Krystyna Rodowska

Krystyna Rodowska, ur. 1937 we Lwowie, poetka, tłumaczka, eseistka, krytyk literacki; ostatnio opublikowała przekład I tomu W poszukiwaniu utraconego czasu Prousta (2018) oraz wybór wierszy Nic prócz O (2019). Mieszka w Warszawie.

Krystyna Rodowska w „Kwartalniku Artystycznym”

Nr 2023 nr 1 (117):  

Nr 2022 nr 4 (116):  „Duch przebrał miarę”? Skazani na

Nr 2022 nr 3 (115):  Continuum

Nr 2022 nr 3 (115):  Villancico

Nr 2022 nr 3 (115):  „Rezydentka” w cieniu bazyliki.

Nr 2022 nr 3 (115):  (Zapiski z Bordeaux, maj – czerwiec 2004 ,

Nr 2022 nr 3 (115):  fragment)

Nr 2022 nr 1 (113):  „Co innego cebula…”

Nr 2021 nr 4 (112):  

Nr 2021 nr 3 (111):  Jak daleko od Różewicza

Nr 2021 nr 3 (111):  (z wersji hiszpańskojęzycznej)?

Nr 2020 nr 3 (107):  Lekcja

Nr 2020 nr 3 (107):  Nisze • Napięcie

Nr 2020 nr 2 (106):  Nota

Nr 2020 nr 2 (106):  Joanna pisze – z potrzeby pisania,

Nr 2019 nr 3 (103):  Nota

Nr 2019 nr 3 (103):  Nota

Nr 2018 nr 1 (97):  Sobie na urodziny

Nr 2017 nr 4 (96):  

Nr 2017 nr 3 (95):  

Nr 2016 nr 4 (92):  Lato przechodzi

Nr 2016 nr 4 (92):  W pułapce newsa

Nr 2016 nr 3 (91):  

Nr 2016 nr 3 (91):  Bezsenność • Jest się czymś więcej

Nr 2016 nr 3 (91):  OM

Nr 2016 nr 3 (91):  Kocie Memento • Ze snów o wolności

Nr 2015 nr 4 (88):  Bielmo

Nr 2015 nr 4 (88):  Przeciw mitowi

Nr 2014 nr 3 (83):  

Nr 2014 nr 2 (82):  Paryskie Memento

Nr 2014 nr 2 (82):  Gdy rozpocznie się prehistoria

Nr 2014 nr 2 (82):  Nie ma się głowy

Nr 2013 nr 3 (79):  

Nr 2013 nr 3 (79):  Arcanum

Nr 2013 nr 3 (79):  Kot Dialogu • Paradoks królem

Nr 2013 nr 3 (79):  Bez wydruku •Krotochwila

Nr 2007 nr 3 (55):  Kochałam Francję

Nr 2005 nr 2 (46):  Lekcja umiaru heroicznego

Nr 2004 nr 4 (44):  Hymny do rzeczywistości cudownej

Nr 1995 nr 2 (6):  Motyw z kolędy

Nr 1995 nr 2 (6):  Kilka zniczy